رواية خداع نفسى
الفصل السادس العشرون 26
بقلم الاء هاني
كرم رجع قعد فى الصالون و حط راسه بين ايده لقت ما سمع صوت حد نازل رفع راسه لقى رحيل نازلة من على السلم
رحيل : ازيك يا يعقوب
كرم بحزن : الحمد الله
رحيل باستغراب : مالك انت كويس
كرم (يعقوب)سكت شوية و قالها بابتسامة : مضايق شوية
رحيل : من ايه
كرم : ان الخطوبة اتأجلت
رحيل : غصب عننا يا يعقوب انت عارف
كرم بصلها بحزن و ندم و قالها : اومال فين اهل البيت
رحيل بحزن : رحيم طلع و منعرفش هو فين راحوا يشوفوا هو فين
كرم بحزن : تمام عن اذنك همشى انا علشان محدش هنا و هجى بعدين سلام و لف راح ناحية الباب
رحيل : يعقوب
كرم لفلها : نعم
رحيل : فى حاجة عايز تقولها
كرم بتوتر : ﻻ فى حاجة
رحيل : ﻻ شكلك بس عايز تقول حاجة
كرم : ﻻ مفيش حاجة سﻻم
رحيل : سﻻم
سعد و الباقى وصلوا على الكورنيش لقوا رحيم قاعد و سرحان ادم راح عليه بلهفه و قاله : مش بترد ليه على الفون
رحيم بحزن بص للفون لقى مكالمات كتير منهم بصلهم و قالهم : معلش الفون كان صامت
سعد بحزن : طب يﻻ يا بنى تعال روح يﻻ
رحيم : حاضر
يحيى بسرعة : هات المفتاح و انا هسوق رحيم اداله المفتاح بسكوت
و رجعوا على البيت
كرم دخل الشقة لقاها هادية راح على الاوضة و دخل بهدوء لقى لجين نايمة على السرير راح بهدوء عليها لقها نايمة بعمق باس رأسها بعمق و راح خد دش و هو تايه و متلخبط و طلع غير هدومه و راح نام و شدها لحضنه و نام بعد تفكير عميق
وصلوا البيت و دخلوا
مرفت بلهفه راحت على رحيم : انت كويس يا حبيبى انت كنت فين كل دا
رحيم بهدوء باس راسها و قال : انا كويس متقلقيش حبيت اقعد مع نفسى شوية عن اذنكوا هطلع انام و طلع و سابهم
رحيل بحزن : انا خايفة عليه مش شايفينو ساكت ازاى
عطر بحزن : اللى اتعرضله صدمة كبيرة ربنا يخفف عنه
منى : طب يلا اطلعوا ناموا يﻻ يا مرفت
مرفت بتوتر : طب ولجين
احمد بحده : مالها
مرفت : يعنى هى بنى ادمه و غلطت بس مينفعش نسيبها كدا من غير اكل و كمان فى البدروم احنا مش قاسين كدا
احمد بجدية : غلطتها كبير اوى و رحيم هو اللى يقول نطلعها وﻻ نسبها هو حر و محدش يقرب للبدروم خالص لحد ما رحيم يحدد هو هيعمل ايه سعد : انا مع احمد فى كل كلمة رحيم يهدى و نشوف هنعمل ايه يﻻ كل واحد على اوضته
اما رحيم طلع على اوضة طيف ومرحش اوضته
دخل و قفل الباب بص لكل ركن فى الاوضة كل ركن كان فيه موقف بدأ يفتكر عنادها و خجلها و حبها و شعرها لما كان بيسرحهولها
راح على الدوﻻب و فتحه اتصدم ان فيه هدوم جواه و ان الهدوم دى اللى هو كان جايبهالها قعد يقلب فيهم لحد ما طلع الادناء الهافان اول ادناء جابته و افتكر لما ورتهوله
Flash Back
حيم : اه صح اشمعنى اللون دا و جبتى فلوسهم منين
طيف : اوﻻ الفلوس مش انت على طول بتدينى فلوس
رحيم : اه
طيف : كنت بحوشها و حبت بيها و اللون مش انت بتحب اللون الهافان صح
رحيم : صح
طيف : علشان كده جبته
Back
ابتسم بمرارة و خد الادناء من الدوﻻب حطه على السرير بس هو ماشى داس على حاجة لما شافها اتصدم
طيف : يا الهام بقى يلا
الهام : مقدرش يا طيف كدا غلط
طيف : هاتى بس معادها دلوقتى و لو مخدتهاش معرفش هيحصل ايه
الهام : كدا ادمان يا طيف مينفعش
طيف : لو سمحت يا الهام انا كدا مش هعرف انام
الهام بتنهيدة : خدى بس متحاوليش تانى علشان هيبقى فيها واقفه بجد و ياريت تروحى لريهام تكملى علاجك كدا مينفعش
طيف خدت منها الحاجة بلهفه و قال : حاضر حاضر
وطلعت من الصيدلية روحت البيت
(يا ترى حاجة ايه و علاج ايه اللى مع ريهام )
طيف رجعت البيت اللى هو قدام الصيدليه
اول ما دخلت لقت هند بتقولها : كنت بتاخدى ايه من الدكتورة الهام يا طيف
طيف بتلعثم : م ا كن نتش باخ د حاجة
هند : عليا يا بت انت لسه بتاخدى الزفت دا
طيف بتنهيدة : اه يا ماما هو الحل الوحيد قدامى دلوقت
هند : بس كدا غلط عليك
طيف بتوتر : هبقى اكمل علاجى مع الدكتورة ريهام حاضر يﻻ بقى علشان عايزة انام مشيت راحت على الاوضة وقفها صوت هند و هى بتقولها : مش عايزة تعرفى رحيم كان هنا ليه
طيف : ...........